ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Τι είναι αυτό που μπορεί να ενώσει αρχικά ετερόκλητες δυνάμεις γύρω από έναν κοινό στόχο; 

Μα τι άλλο εκτός από το παιδί! Γιατί ένα ζευγάρι μπορεί να χωρίσει, όμως και οι δυο δεν θα σταματήσουν να είναι ποτέ γονείς. 

Και αυτό που έχει σημασία πέρα και πάνω από όλα είναι ότι το παιδί χρειάζεται και τους δύο γονείς του στην καθημερινή ζωή του.

Οι περισσότερες χώρες στο δυτικό κόσμο έχουν εξασφαλίσει για τα παιδιά την κοινή επιμέλεια. 

Δηλαδή, ότι για την ανατροφή του παιδιού αποφασίζουν και οι δύο γονείς. Και για το σκοπό αυτό δημιουργήθηκε ένα ένα κοινωνικό κίνημα που αποτελείται από τις πιο ετερόκλητες δυνάμεις, όπως οργανώσεις για τον πατέρα που λειτουργούν για δεκαετίες, οργανώσεις εργαζομένων γυναικών, οργανώσεις για την οικογένεια, νεοσύστατες οργανώσεις για την εξίσου κοινή επιμέλεια, καθώς και ακαδημαϊκοί όλων των κλάδων.

Η κοινή φροντίδα των παιδιών και από τους δύο γονείς είναι η μόνη επιλογή όταν βάλουμε προτεραιότητα μας το συμφέρον του παιδιού. Ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση, θα πρέπει είτε πριν το διαζύγιο είτε μετά, τα παιδιά να προστατευτούν από διαμάχες, καυγάδες κλπ. Επομένως και οι δύο γονείς έχουν υποχρέωση να φροντίζουν από κοινού το παιδί τους, είτε στο ίδιο είτε σε διαφορετικό σπίτι. Έτσι ένα παιδί είτε εάν προέρχεται από το προστατευτικό περιβάλλον της οικογένειας, είτε είναι παιδί χωρισμένων γονιών, θα απολαμβάνει τη φροντίδα δύο γονέων με ισότιμο και ισορροπημένο τρόπο, ώστε να αναπτυχθεί συναισθηματικά και ψυχικά χωρίς να αισθανθεί την απώλεια του ενός γονέα.

Τι γίνεται όμως στην Ελλάδα;

Η Ελλάδα, ως χώρα των αντιθέσεων, είναι τόσο χώρα της αποκλειστικής όσο και της κοινής επιμέλειας. Επιτρέπεται η κοινή επιμέλεια, εάν την συμφωνήσουν οι γονείς. Στην περίπτωση που ένας από τους δύο διαφωνήσει, τότε επιβάλλεται από τα Δικαστήρια η αποκλειστική επιμέλεια. Κανένας δικαστής δεν τολμάει να καινοτομήσει και εάν το κάνει σύσσωμο το δικαστικό σύστημα τον «συνετίζει». Αυτή η λογική, όμως, δεν προάγει το διάλογο, ούτε το δικαίωμα και των δύο γονιών να είναι παρόντες στο μεγάλωμα του παιδιού, ούτε καν υπολογίζει την ανάγκη του παιδιού να έχει κοντά του και τους 2 γονείς. Γιατί, ποιος ο λόγος να συμφωνήσει, ακόμα και να συζητήσει, ο ένας γονιός, και συνήθως η γυναίκα, όταν ξέρει ότι στο Δικαστήριο θα «πάρει» το παιδί; Βάσιμα θα έλεγε κανείς ότι τα Δικαστήρια αντί να επιλύουν διαφορές, τις δημιουργούν.

Όμως, η παράλογη εμμονή στην αποκλειστική επιμέλεια δεν είναι μόνο έργο του νομοθέτη ή κάποιου υπουργού. Είναι το αποτέλεσμα προκαταλήψεων, έλλειψης ενημέρωσης και συντεχνιακών συμφερόντων μικρής ομάδας επαγγελματιών συνδικαλιστών. 

Ούτε μια δικαστική απόφαση κατ’ αντιδικία δεν έχει εκδοθεί που ν’ απονέμει την κοινή επιμέλεια. 

Η αποκλειστική επιμέλεια ανατίθεται στην μητέρα, σε περισσότερες από 90 % των περιπτώσεων που φθάνουν στα δικαστήρια. 

Τα παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου και έχουν αναγνωριστεί παραμένουν μόνο στην αποκλειστική γονική μέριμνα της μητέρας τους και ο πατέρας τους έχει «ανενεργή» γονική μέριμνα. Μόνο αν πεθάνει ή αδυνατεί ν’ ασκήσει τη γονική μέριμνα αποκτά ενεργή γονική μέριμνα και ο πατέρας. Είναι δυνατόν το δικαστήριο να δώσει «ενεργή» γονική μέριμνα και στον πατέρα, ιδίως αν συμφωνεί η μητέρα. 

Ο Άρειος Πάγος έχει σχηματίσει την παράλογη αντιεπιστημονική και δυστυχώς πρόσφατη νομολογία «το συμφέρον του παιδιού είναι να μεγαλώνει με τη μητέρα του». Που τις περισσότερες φορές μπορεί όντως να είναι, αλλά ε΄να παιδί χρειάζεται κοντά του και τον πατέρα του. 

Η οργάνωση του δικαστικού συστήματος ευνοεί τις ατέλειωτες δίκες. Μία για το διαζύγιο, άλλη για την επιμέλεια, άλλη για τη διατροφή, άλλη για την επικοινωνία, ίσως και για τα περιουσιακά, και ασφαλιστικά μέτρα για όλ’ αυτά. Κάθε δύο χρόνια έχουμε και μια δίκη διατροφής και ίσως εν τω μεταξύ ξεκινήσουν οι ατέλειωτες μηνύσεις για απίθανα ζητήματα όπως π.χ. εξύβριση, συκοφαντική δυσφήμιση, ψευδορκία κτλ. 

Το 1983 έγινε η μεγάλη αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου: 

Έγινε πιο εύκολο το διαζύγιο 

Καταργήθηκε η «πατρική εξουσία» 

Καταργήθηκε η “προίκα” και η γυναίκα δεν περιμένει από τον σύζυγό της να διαχειριστεί την περιουσία της. 

Νέοι ρόλοι απονεμήθηκαν και έπαυσε «ο ανήρ είναι η κεφαλή της οικογενείας» και «η γυνή διοικεί τα του οίκου», δηλαδή εισήχθη η ισότητα των συζύγων (όχι όμως των γονέων). 

Καταργήθηκαν οι διακρίσεις μεταξύ παιδιών εντός και εκτός γάμου, αλλά όχι μεταξύ πατέρων παιδιών εκτός και εντός γάμου. 

Καταργήθηκε η μοιχεία και η επετράπη η έκτρωση. 

Διαμορφώθηκαν νέοι νομικοί όροι :

Α) Η ΓΟΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ αντικατέστησε την πατρική εξουσία. Και οι δύο γονείς πλέον διαχειρίζονται την περιουσία του παιδιού, το εκπροσωπούν στα δικαστήρια και αλλού και έχουν την επιμέλεια μέσα στο γάμου.

Β) Η ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ είναι η φροντίδα του προσώπου του παιδιού, η επίβλεψη, μόρφωση, ανατροφή, και επιλογή της διαμονής του τέκνου που μέσα στο γάμο ανατίθεται και στους δύο γονείς.

Γ) Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ του παιδιού που αν και δεν ορίζεται στον νόμο, την αναφέρει σε πολλά άρθρα του και είναι η καθημερινές βιοτικές ανάγκες του παιδιού.

Η επιμέλεια και η φροντίδα ήταν παλαιότεροι όροι. Πολλά ζευγάρια ζούσαν σε διάσταση για πολλά χρόνια, ίσως και για πάντα, και δεν παίρνανε διαζύγιο. Στις χωρισμένες μητέρες που είχαν την ανατροφή παιδιών δεν μπορούσαν να δώσουν την «πατρική εξουσία» αλλά δίνανε το θηλυκό ισοδύναμό του την «επιμέλεια». Και η φροντίδα ήταν, κατά τις κοινωνικές και νομικές αντιλήψεις, το αποκλειστικό καθήκον των γυναικών μια και «η γυνή διοικεί τα του οίκου».

Τα τελευταία χρόνια έχει συσταθεί ο Σύλλογος ΓΟΝ.ΙΣ. (ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ για το ΠΑΙΔΙ). 

Ο Σύλλογος (και τα μέλη του) υποστηρίζουν το δικαίωμα των παιδιών να απολαμβάνουν τη φροντίδα και των δύο γονέων, ανεξάρτητα από την οικογενειακή τους κατάσταση (εντός ή εκτός γάμου, ή από ελεύθερη ένωση). Θεσμικά ενεργεί για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού νομικού πλαισίου και εναρμόνισή του σύμφωνα με το αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υποστηρίζει συμβουλευτικά τα μέλη του σε θέματα κοινής επιμέλειας των παιδιών τους και παρέχει εξειδικευμένες συμβουλευτικές υπηρεσίες στα μέλη του, από επιστημονικό προσωπικό (ψυχολόγοι, νομικοί, φοροτεχνικοί κ.α.).

Ο Σύλλογος ΓΟΝ.ΙΣ. προωθεί το Σύμφωνο Κοινής Επιμέλειας, με στόχο τη νομοθετική καθιέρωση του. Το 2013 υπέβαλε, μετά από πρόσκληση του Υπουργού Δικαιοσύνης, πρόταση σχεδίου νόμου για τα παιδιά των οποίων οι γονείς ζουν σε διάσταση σε διαζύγιο ή εκτός γάμου πάνω σε 4 άξονες: 

α) εισαγωγή της υποχρεωτικής κοινής επιμέλειας σε περίπτωση διαζυγίου 

β) εισαγωγή των δικαστικών κοινωνικών υπηρεσιών με σχέση εργασίας ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου 

γ) την αλλαγή του τόπου κατοικίας του παιδιού μόνο εφόσον συμωνούν και οι δύο γονείς 

δ) τον καθορισμό των διατροφών βάσει αντικειμενικών πινάκων ώστε να καταφεύγουν στο δικαστήριο όσοι έχουν λόγου απόκλισης από τον γενικό κανόνα. 

Πρέπει επιτέλους η ελληνική κοινωνία να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα το παιδί και να καταλάβει ότι κάθε παιδί αγαπάει και τους δύο γονείς του το ίδιο. Έχει ανάγκη και τους δύο το ίδιο. Αυτό είναι το υγιές. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί ουσιαστικά απόκλιση και οδηγεί σε ανάλογη συναισθηματική αναπηρία στην ενήλικη ζωή του. Αμφιβάλει κανείς; Μόνο με την ουσιαστική καθημερινή επαφή και την ποιοτική επικοινωνία διατηρείται και αναπτύσσεται ο ψυχικός δεσμός γονέα – παιδιού. Ανεξάρτητα από το εάν ζουν μαζί ή χωριστά οι γονείς του.

ΠΗΓΗ thessmama.gr 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;