Γιατί Έφτασε η Στιγμή της Συνεπιμέλειας

του  Βασίλη Κων/νου Φούσκα *

Με την Αριστερά στην εξουσία και τη ψήφιση του νέου συμφώνου συμβίωσης, καιρός είναι να ανιχνεύσουμε και τις σχέσεις των δύο φύλων. Για λόγους οικονομίας χώρου, δεν θα ήταν δυνατό να εξεταστούν όλα τα τεράστια ζητήματα που απασχολούν, για παράδειγμα, τις γυναίκες στους τομείς κυρίως της απασχόλησης, της εκπαίδευσης, της ενδο-οικογενειακής βίας κλπ.

Σ' όλους αυτούς τους τομείς, πολιτεία και κοινωνία είναι μάλλον αργοπορημένες, εφόσον οι γυναίκες, στο σύνολό τους, παραμένουν αδικημένες από τις καταρρέουσες πολιτικές πρόνοιας των μνημονίων. Ο νεο-φιλελευθερισμός χτυπά ευθέως τα νοικοκυριά και τον αδύνατο κρίκο τους, δηλαδή τις γυναίκες και τα παιδιά, με τις γυναίκες να εκτοπίζονται από μια αξιοπρεπή και ισότιμη θέση στο καταμερισμό εργασίας και τα παιδιά να επωμίζονται, χωρίς να το γνωρίζουν, όχι μόνο την ανεργία αλλά και το χρέος που κληρονομούν από τις μνημονιακές πολιτικές.

Αλλά εδώ θα θέλαμε να θίξουμε κάτι άλλο, που ίσως δεν αρέσει σε μεγάλη μερίδα φεμινιστών και φεμινιστριών στο τόπο μας, ακριβώς επειδή δεν έχουν ξεπεράσει μερικά δογματικά στερεότυπα απ' την εποχή και δομή της πατριαρχίας.

Το ερώτημα είναι το εξής: γιατί η επιδίωξη της ισότητας από το φεμινιστικό κίνημα στο σπίτι και στην εργασία να μην συμπεριλαμβάνει και την επιδίωξη της ισότητας αφότου γεννηθούν παιδιά σε ένα ζευγάρι και εφόσον, για παράδειγμα, το ζευγάρι αυτό χωρίσει; Γιατί θα πρέπει τα παιδιά, στο 99% των περιπτώσεων, να ακολουθούν τις μητέρες τους μετά το χωρισμό; Γιατί οι δικαστικές αποφάσεις είναι τόσο ευνοϊκές για τις μητέρες σε ότι αφορά το ζήτημα της επιμέλειας; Γιατί, με άλλα λόγια, η πολιτεία της Αριστεράς της ισότητας και της προόδου δεν θεσμοθετεί, επιτέλους, τη συνεπιμέλεια στην Ελλάδα;

Τα ερωτήματα αυτά φαντάζουν απλά και εύκολο να απαντηθούν, στην ουσία όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Τα εμπόδια είναι πολλαπλά. Δεν πρόκειται μόνο για τη φεμινιστική γραφειοκρατία μέσα στα κόμματα της Αριστεράς αλλά και το κράτος η οποία κρύβεται πίσω από το νομικό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, αλλά και για μια σειρά από δικαστικές πρακτικές και στεγανά που παραγκωνίζουν εντελώς το ζήτημα της ισότητας όταν τίθεται το ζήτημα της συνεπιμέλειας και της άσκησης ίσων δικαιωμάτων ως προς την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγιση των παιδιών.
Το θέμα έχει, βέβαια, και οικονομικές προεκτάσεις διότι αν τα παιδιά καταλήξουν, όπως συμβαίνει στη τεράστια πλειοψηφία των περιπτώσεων, με τη μητέρα, τότε ο πατέρας επιφορτίζεται συνήθως με τεράστια ποσά διατροφής και αυτή είναι μια πρακτική που δεν ξεφεύγει καθόλου απ' τις πατριαρχικές δομές οικογένειας, τα κείμενα της Αγίας Γραφής και κάθε είδους συντηρητικής λογικής.

Και, δυστυχώς, μερίδες του φεμινιστικού κινήματος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο το κόσμο, έρχονται να συμπορευθούν με τη πατριαρχία μέσω της άρνησή τους να αγκαλιάσουν τη προοπτική της ισότητας αφότου γεννηθούν τα παιδιά.

Η οικογένεια δεν διαλύεται όταν οι γονείς χωρίσουν, τουναντίον, η πολιτεία πρέπει να υιοθετήσει ένα παιδο-κεντρικό πλαίσιο λύσης υπέρβασης των αντιδίκων και να βλέπει το χωρισμό όχι με το βλέμμα των αντίδικων μερών, του πατέρα και της μητέρας, αλλά με το συμφιλιωτικό βλέμμα του παιδιού, διότι το παιδί αγαπάει, χρειάζεται και πονάει και τους δύο γονείς ισότιμα.

Αλλά η σημερινή πρακτική των θεσμών και των δικαστηρίων είναι η απόδοση των παιδιών στη μητέρα, η οποία και θεωρείται σχεδόν πάντοτε ως "ο καταλληλότερος γονέας και τροφός" και έτσι θεσμοποιεί τη γονεϊκή αποξένωση, δηλαδή κυρίως την αποξένση των παιδιών απ' τον πατέρα.
Αλλά μ' αυτή τη πρακτική εμπεδώνεται παραπέρα και η πατριαρχία. Διότι ενώ στο παρελθόν η πατριαρχία αναπαραγόταν μέσα στη πυρηνική οικογένεια, σήμερα, και με δεδομένο το μεγάλο αριθμό διαζυγίων, η πατριαρχία τείνει να αναπαράγεται πάνω στα απομεινάρια της διαλυμένης οικογένειας και, δυστυχώς, με τη συνδρομή μεγάλων μερίδων του φεμινιστικού κινήματος και του γραφειοκρατικού κατεστημένου που δημιουργήθηκε μέσα στα πολιτικά και δικαστικά τμήματα του κράτους από τη δεκαετία του 1980 και μετά.

Αυτές οι μερίδες και αυτό το κατεστημένο αδυνατεί να ξεπεράσει αγκυλώσεις του παρελθόντος, να δει δηλαδή άνδρα και γυναίκα ως ισότιμο τροφό ανηλίκων παιδιών. Βέβαια, αυτές οι πρακτικές, συνεπικουρούνται και απ' τις πολιτικές της λιτότητας και των μνημονίων και υπάρχει μια καθαρή ταξική παράμετρος που διαπερνά το ζήτημα.

Διότι οι μεσο-αστικές/μεγαλο-αστικές οικογένειες με δύο ανήλικα παιδιά, όταν χωρίσουν, καταλήγουν με τις μητέρες σε πολύ καλύτερη κατάσταση, συμπεριλαμβανομένης και της διατροφής που καταβάλει ο πατέρας, παρά οι εργατικές οικογένειες, οι οποίες προλεταριοποιούν και εξαθκιώνουν ακόμα περισσότερο τόσο τη μητέρα με τα παιδιά, όσο και τον πατέρα.
Οι φεμινισμοί κάθε είδους έχουν αποτύχει τραγικά να συμπεριλάβουν τη ταξική διάσταση σε κάθε ανάλυση του ζητήματος της ισότητας των φύλων και αυτό είναι κάτι που η κυβερνώσα Αριστερά πρέπει να το δει, να το αναλύσει και να το θεραπεύσει.

Συμπερασματικά: Ήρθε, πλέον, η ώρα, να κατοχυρωθεί στη χώρα η γονική συνεπιμέλεια με ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο που θα υπερβαίνει διαλεκτικά και προοδευτικά αυτό του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980. Και αυτό πρέπει να γίνει με τέτιο τρόπο που να μην ευννοεί μόνο τις μεσαίες/ανώτερες τάξεις, αλλά, προπάντων, τη μεγάλη μάζα του εργαζόμενου λαού μας, γυναίκες και άντρες, πατέρες και μητέρες σε εποχή μάλιστα μνημονίων και σκληρής λιτότητας.


      ΠΗΓΗ  efsyn.gr

Διακρίσεις φύλου και παραβιάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Υπόθεση C-222/14 Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Στην Ελλάδα του 2015 οι διακρίσεις φύλου και οι παραβιάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι καθημερινή πρακτική της δημόσιας διοίκησης.
 
Με την απόφαση για την υπόθεση C-222/14 το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάνθηκε ότι η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης διάταξη εισάγει άμεση διάκριση λόγω φύλου, κατά την έννοια του άρθρου 14, παρ. 1, της οδηγίας 2006/54/ΕΚ σε συνδυασμό με το άρθρο 2, παρ. 1, στοιχείο α’, της οδηγίας αυτής, σε βάρος πατέρων δημοσίων υπαλλήλων, όσον αφορά τη χορήγηση γονικής άδειας.Καθένας από τους γονείς του παιδιού έχει δικαίωμα, ατομικώς, γονικής άδειας ελάχιστης διάρκειας τριών μηνών  ....
Παρά τις οδηγίες - παραινέσεις - προτροπές -συμφωνίες- εντολές της Ε.Ε., η νοοτροπία αλλάζει αργά και με μεγάλη προσπάθεια.  Δείτε πόσα χρόνια σπρώξιμο χρειάστηκε το αυτονόητο να λάβει τελική νομική μορφή (ΣτΕ) και πόσα χρόνια θα κάνει να εφαρμοστεί στην διοικητική πράξη και πόσα χρόνια θα χρειαστεί να γίνει συνείδηση σε όλους, παρότι ήδη εφαρμόζονταν από τις οικογένειες στην πράξη την εποχή της κρίσης.

Αν οι πολιτικοί άκουγαν την κοινωνία και τις ανάγκες της, ίσως χρειαζόμασταν λιγότερα μνημόνια και λιγότερο χρόνο.
Σε κάθε περίπτωση τέτοιου είδους αποτελέσματα μας φέρνουν πιο κοντά στο αυτονόητο την προστασία της Γονεϊκής Ιδιότητας των πολιτών και στην κατάργηση των ακόμα πολλών άμεσων διακρίσεων λόγω φύλου...

Δείτε αναλυτικά τι έγινε και τι θα ισχύει από εδώ και πέρα στην καθημερινότητα οικογενειών που και οι δύο γονείς είναι Δημόσιοι υπάλληλοι.

Με την απόφαση για την υπόθεση C-222/14 το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τέταρτο τμήμα) στις 16 Ιουλίου 2015, αποφάνθηκε ότι εθνική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία δημόσιος υπάλληλος δεν έχει δικαίωμα γονικής άδειας σε περίπτωση κατά την οποία η σύζυγός του δεν εργάζεται ή δεν ασκεί οποιοδήποτε επάγγελμα, εκτός αν, λόγω σοβαρής πάθησης ή βλάβης, κριθεί ανίκανη να αντιμετωπίσει τις ανάγκες ανατροφής του παιδιού, αντιβαίνει στις διατάξεις των οδηγιών 96/34/ΕΚ του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 1996, σχετικά με την συμφωνία-πλαίσιο για τη γονική άδεια, που συνήφθη από την UNICE, την CEEP και την CES, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 97/75/ΕΚ του Συμβουλίου, της 15ης Δεκεμβρίου 1997, καθώς και 2006/54/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Ιουλίου 2006, για την εφαρμογή της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης.

 Το Συμβούλιο της Επικρατείας (Ελλάδα) αιτήθηκε προδικαστική απόφαση από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο της δίκης του Κ. Μ. κατά του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ο Κ. Μ., Έλληνας δικαστικός λειτουργός, υπέβαλε αίτηση στις 7 Δεκεμβρίου 2010 προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προκειμένου να του χορηγηθεί άδεια εννέα μηνών με αποδοχές για την ανατροφή του τέκνου του, το οποίο είχε γεννηθεί στις 24 Οκτωβρίου 2010. Με απόφαση στις 18 Ιανουαρίου 2011, ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απέρριψε την αίτηση, για τον λόγο ότι, σύμφωνα με το άρθρο 44, παρ. 21 του Κώδικα Καταστάσεως Δικαστικών Λειτουργών, η ζητηθείσα άδεια χορηγείται μόνο σε γυναίκες δικαστικούς λειτουργούς. Ο Κ. Μ. υπέβαλε αίτηση ακυρώσεως κατά της απόφασης ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο με απόφαση της 4ης Ιουλίου 2011, την έκανε δεκτή, επισημαίνοντας ότι, κατά την νομολογία του, το άρθρο 44, παρ. 21 του Κώδικα Καταστάσεως Δικαστικών Λειτουργών, ερμηνευόμενο με γνώμονα την οδηγία 96/34/ΕΚ, έχει εφαρμογή όχι μόνο στην περίπτωση της μητέρας δικαστικής λειτουργού, αλλά και σε εκείνη του πατέρα δικαστικού λειτουργού.

Με απόφαση της 26ης Σεπτεμβρίου 2011, ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απέρριψε εκ νέου την αίτηση του Κ. Μ., για τον λόγο ότι, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 53, παρ. 3, τρίτο εδάφιο, του Υπαλληλικού Κώδικα, ο αιτών δεν είχε δικαίωμα να λάβει την άδεια που προβλέπεται στο άρθρο 44, παρ. 21 του Κώδικα Καταστάσεως Δικαστικών Λειτουργών. Συγκεκριμένα, μολονότι ο πατέρας δικαστικός λειτουργός δικαιούται γονική άδεια για την ανατροφή του τέκνου του, δεν μπορεί να την λάβει αν η σύζυγός του δεν εργάζεται ή δεν ασκεί κανένα επάγγελμα. Στην προκειμένη περίπτωση, η σύζυγος του Κ. Μ., όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, ήταν άνεργη. Στις 10 Οκτωβρίου 2011, ο Κ. Μ. προσέβαλε την νέα αυτή απόφαση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας ( όπως γράφει το taxheaven.gr) επισημαίνει ότι όσον αφορά θέματα τα οποία δεν ρυθμίζονται ειδικώς για τους δικαστικούς λειτουργούς, εφαρμοστέες είναι συμπληρωματικώς, κατά παραπομπή, οι διατάξεις του Υπαλληλικού Κώδικα, και εν προκειμένω, το άρθρο 53 παρ. 3, τρίτο εδάφιο. Αιτήθηκε προδικαστική απόφαση από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το αν η διάταξη αυτή του Υπαλληλικού Κώδικα είναι σύμφωνη με τις οδηγίες 96/34/ΕΚ και 2006/54/ΕΚ.

Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο επεσήμανε εξαρχής ότι η οδηγία 96/34/ΕΚ και η συμφωνία-πλαίσιο έχουν εφαρμογή στην περίπτωση δημοσίου υπαλλήλου.
Από τις διατάξεις της συμφωνίας-πλαισίου προκύπτει ότι καθένας από τους γονείς του παιδιού έχει δικαίωμα, ατομικώς, γονικής άδειας ελάχιστης διάρκειας τριών μηνών.

Τόσο από το γράμμα της συμφωνίας-πλαισίου όσο και από τους σκοπούς και το πλαίσιο στο οποίο αυτή εντάσσεται συνάγεται ότι καθένας από τους γονείς έχει δικαίωμα γονικής αδείας, στοιχείο που συνεπάγεται ότι τα κράτη μέλη δεν δύνανται να θεσπίζουν ρύθμιση βάσει της οποίας ο πατέρας δημόσιος υπάλληλος στερείται του δικαιώματος τέτοιας αδείας σε περίπτωση κατά την οποία η σύζυγός του δεν εργάζεται ή δεν ασκεί κανένα επάγγελμα.
Επίσης διαπιστώνεται ότι η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης διάταξη εισάγει άμεση διάκριση λόγω φύλου, κατά την έννοια του άρθρου 14, παρ. 1, της οδηγίας 2006/54/ΕΚ σε συνδυασμό με το άρθρο 2, παρ. 1, στοιχείο α’, της οδηγίας αυτής, σε βάρος πατέρων δημοσίων υπαλλήλων, όσον αφορά τη χορήγηση γονικής άδειας.
Πρόκειται για ελάχιστο κανόνα από τον οποίο δεν μπορούν να παρεκκλίνουν τα κράτη μέλη με τη νομοθεσία τους ή τις συλλογικές συμβάσεις.

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΟΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΜΙΑ ΔΙΕΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ